Blogvolgers die we nog niet persoonlijk konden contacteren, raden we aan om even neer te zitten en een glas water ter hand te nemen. Om onszelf te behoeden voor een zwart gat bij terugkomst in België hebben we namelijk gezorgd voor wat extra avontuur. Benieuwd? Dan laten we je met heel veel trots weten dat je ons eind augustus op de luchthaven mag verwachten met een Belgisch-Canadeesje op de arm!
Als alles goed gaat, zal de jongste telg der Demeulemeesters op dat moment vijf maanden oud zijn. Hij of zij plant z’n komst namelijk al begin maart. Of dit betekent dat we met skilatten aan richting kraamafdeling zullen moeten, valt nog af te wachten. De meeste sneeuw zou op dat moment gesmolten moeten zijn en ook de extreme vriestemperaturen mogen we tegen dan vaarwel zeggen. Kortom, de perfecte timing om een warme buik te verlaten en een eerste lente te beleven in een land vol natuurpracht. Dat heeft onze kleine spruit alvast goed gezien!
Naast enkele leuke uitstapjes gingen de voorbije weken dus ook gepaard met een zoektocht naar een geschikte gynaecologische praktijk in Montréal. Geen eenvoudige klus, want zowat overal kregen we te horen dat ze geen nieuwe patiënten aannemen. De ziekenhuizen die wél positief reageerden, konden ons ten vroegste ontvangen voor een eerste afspraak ergens euhm… eind 2012 (!). Birth planning wordt hier niet voor niets aangeraden!
Uiteindelijk hebben we met een beetje geluk (Seel is een krak in het opzetten van trieste puppy-oogjes en een bijhorend pruillipje) een afspraak kunnen versieren in het Royal Victoria Mc Gill University Hospital, bij nader inzien het hoogst aangeschreven universitair ziekenhuis in Montréal. Een grote geruststelling, want een eerste zwangerschap gaat toch gepaard met heel wat onwetendheden en honderden vragen. Zeker als je in een verre vreemde stad verblijft zonder een mama rond je om allerlei vragen op af te vuren… Vrijdag 16 september was het dan eindelijk zover. Om half negen mochten we voor het eerst aankloppen bij Dr. Mansour voor een zeven uur (!) durend verblijf in het ziekenhuis. Veel tijd gespendeerd in de wachtkamer, denk je? Helemaal niet. Naast een verhelderende uitleg over het geboortegebeuren in Canada, werd Seel onderworpen aan een resem onderzoeken bij verschillende dokters. In tegenstelling tot België heb je hier namelijk niet één gynaecoloog die jouw dossier opvolgt, maar wel een team van een vijftal specialisten die elk op hun domein de nodige onderzoeken uitvoert. Even wennen voor ons, maar dit systeem werkt enkel in het voordeel van de patiënt. Het vraagt wat meer tijd, maar je krijgt wel een uiterst kwalitatieve behandeling. Bloedafnames worden quasi onmiddellijk geanalyseerd, in de ultrasound-afdeling vind je enkel artsen die gespecialiseerd zijn in het bestuderen van echografieën, …. Laat ons zeggen dat het behoorlijk rustgevend werkt voor een mama-in-spé die toch wel haar twijfels had over de gezondheidszorg in het buitenland. De vooroordelen waarmee Seel vertrokken was naar het ziekenhuis, ruilden al gauw plaats voor een brede glimlach bij het buitengaan. De beslissing was genomen: we keren niet terug naar België! Het lot van onze eerstgeborene met dubbele nationaliteit leggen we graag in handen van deze gespecialiseerde artsen en verpleegkundig personeel.
De komende weken en maanden zullen we er alvast alles aan doen om ons Canadeesje mee te nemen naar de mooiste plekjes in ‘zijn’ land. En de blog… daar maken we met veel plezier een dagboek van zodat ons kleintje zijn pre- en postnatale tijd in zijn land van herkomst later met veel verwondering opnieuw kan beleven.
