 |
| Klik hier om het volledige album te bekijken. |
Mona Moon Demeulemeester. Zo staat ze ondertussen ingeschreven in de Canadese geboorteregisters. Ons eerste meesterwerk, met korte beentjes, kleine teentjes, een lachend mondje en een pamperkontje. Haar ter wereld brengen was een ‘hell of a job’, maar dat zijn we ondertussen al vergeten. Want o god… wat is ze lief, en mooi, en klein, en zacht, en …
“Misschien moeten we volgende week eens spreken over de bevalling inleiden”, wist de gynaecoloog ons vorige vrijdag nog te zeggen. Wie Seel een beetje kent, weet echter dat ‘geduld’ niet in haar woordenboek staat en dus trokken we op zondagmiddag de Mont Royal op. Baat het niet, dan schaadt het niet. Of die fikse wandeling de oorzaak geweest is van de plotse nattigheid op zondagnacht zullen we nooit weten, maar die zonnige wintermiddag gaat alvast onze geschiedenisboeken in als de laatste met twee.
Het relaas van de bevalling valt jammer genoeg niet zo kort samen te vatten. We onthouden vooral de goeie afloop, maar kunnen niet ontkennen dat we een aantal bange uren doorstaan hebben. Mona besliste namelijk op het allerlaatste moment om zich als sterrenkijker te draaien. Ze is dan ook niet voor niets de dochter van een natuurkundige... De plotse verandering van positie zorgde er evenwel voor dat Seel een aantal keer het bewustzijn verloor, meerdere kotsbakjes gevuld heeft en een uitputtende strijd aanging om Mona alsnog op een natuurlijke manier ter wereld te brengen. Tevergeefs, want het hoofdje van onze kleine meid bleek vast te zitten in de baarmoederhals waardoor haar hartslag voortdurend heel sterk daalde. Hét signaal voor de dokters om geen verdere risico’s te nemen en alles in gereedheid te brengen voor een spoedkeizersnede. Papa Jelle werd aangemaand om zich zo snel mogelijk operatieklaar te maken terwijl Seel het bewijs leverde dat je in crisissituaties een extra taalknobbel hebt. Exact twaalf uur na aankomst in het Royal Victoria McGill University Hospital konden we eindelijk opgelucht ademhalen. Mona liet op maandag 5 maart om 18.13 uur (Canadese tijd) voor het eerst van zich horen en scoorde onmiddellijk de maximumscore op de Apgar-test. Het team van kinderartsen dat stand-by stond voor het geval ze dringende eerste zorgen nodig had, bleek uiteindelijk niet nodig. Zucht…
Ondertussen zijn we al bijna een weekje terug thuis en alles loopt prima. Ze drinkt goed, slaapt als een roosje en ook de pampers zijn goed gevuld. We genoten zelfs al even van een korte wandeling in de eerste lentezon. Dat ons eerste kindje een Québécoise zou worden, hadden we nooit gedacht. Maar nu ze er is, kunnen we onze ogen niet van haar afhouden. We zijn zo dankbaar dat ze ons een blijvende band met Canada zal geven… En nu? Nu kijken we er heel hard naar uit om onze ontdekkingstocht verder te zetten met z’n drie.
