 |
| Klik hier om het volledige album te bekijken. |
Met het einde van het jaar in zicht, kwam ook het einde van onze trip steeds dichterbij. De komende drie dagen zouden we onze weg vervolgen via een schitterende kustroute. We hielden onder meer halt in PN du Bic, Saint-Anne-des-Monts, PN de la Gaspésie en Mont-Saint-Pierre.
De ontnuchtering was evenwel groot toen we na een zalige droom over ons voorbije avontuur in de fjorden opnieuw in de auto stapten. De nachtelijke vriestemperaturen hadden ervoor gezorgd dat zowat alles in de auto bevroren was. Zelfs met een vakkundige behandeling voor de verwarming, kregen we geen beweging in onze flessen water, blikken frisdrank of proviand. Er zat niets anders op dan de ochtend door te komen zonder eten of drinken, want de voorraadwinkeltjes langs de autoweg zijn dun bezaaid in deze barre wintertijden. Daarenboven kregen we - letterlijk - een nieuwe sneeuwstorm op ons dak waardoor we het Parc National du Bic enkel vanaf de parking hebben kunnen aanschouwen. De ijzige sneeuwwind liet het niet toe om langer dan 5 minuten buiten te wandelen.
Gelukkig is een dagje autorijden in Canada op zich al de moeite waard. Zelfs met een beperkt zicht trok een geleidelijke verandering van het landschap al snel onze aandacht. Zodra we het schiereiland Gaspé bereikten, kregen we de onherbergzame Monts Chic-Chocs steeds duidelijker te zien. De weg vol haarspeldbochten deed ons die avond uiteindelijk stranden in Sainte-Anne-des-Monts, een dorp met één kerk, één café, vijf brandkranen en vijftig huizen.
Een zonnebril was de dag nadien nog steeds overbodig, maar het piepkleine winterzonnetje deed ons wel als eerste bij het ontbijt verschijnen. Op het programma stond namelijk een heuse tocht in het Parc National de la Gaspésie, ditmaal mét snowshoes. Het natuurpark in de noordoostelijke uitlopers van de Appalachen mag trouwens terecht een waar wandelparadijs genoemd worden. De ‘Sentier des Panaches’ gunde ons meermaals een schitterend uitzicht over het Chic Chocsgebergte en voerde ons langs sprookjesachtige paden naar enkele idyllische plekjes. Vogelliefhebber Jelle slaagde er tijdens de tocht zelfs in om koekjes te voederen aan een ondervoede vogel. Dat die koekjes eigenlijk bestemd waren om zijn zwangere vrouw op krachten te brengen, was evenwel even uit zijn gedachten gegaan..
Nog net voor het donker lieten we het park achter ons en vervolgden we onze route door een gebied dat zo verlaten en ontoegankelijk is dat er zelfs in de jaren dertig van de vorige eeuw nog nieuwe meren ontdekt zijn. Niet verwonderlijk dus dat we midden op de weg een eland zagen staan. Of was het nu toch een Kariboe? We zullen het nooit met zekerheid weten, want we waren jammer genoeg net te laat om een foto te nemen. Hoe dan ook, wie Jelle een beetje kent, zal weten dat hij die nacht heerlijk gedroomd heeft. Klaar om ook van de laatste dag van 2011 iets bijzonder te maken..
